عصبانیت، عصبانیت می آورد

عصبانیت، عصبانیت می آورد

عصبانیت، عصبانیت می آورد

عصبانیت، عصبانیت می آورد . خاصیت هیجانها همین است، وقتی افکار تولید کننده نگرانی و جهت گیریهای فکری خاصی می شود

و ذهن تولید کننده قضاوتهای نادرست است، این موضوع موجب رنجش و تولید هیجانهای منفی می شود.

تداوم چنین وضعی می تواند به تقویت هیجانها کمک کند!

تقویت شدن هیجانهای منفی به بروز رفتارهایی مثل واکنشهای پرخاشگرانه بیشتر کمک می کند.

پس همیشه اینکه می گویند باید “کوتاه بیاییم” درست نیست!

“کوتاه آمدن” به معنی “گذشتن”، صحیح است.

اما اگر احساس کنیم اتفاقاتی یا ویژگیهایی می بینیم که تکرار دارد و آزاردهنده است و این حس را می دهد که خشمهایی روی هم درحال جمع شدن است و واکنشی نشان نمی دهیم، این اسمش کوتاه آمدن نیست.

این موضوع باید حل شود.

از سوی دیگر، در گذشته باور بر این بود که برون ریزی احساس عصبانیت، مناسب بوده و باعث سلامتی می شود.

و چنین می پنداشتند که سرکوب عصبانیت شبیه نگه داشتن سرپوش یک زودپـز است و سرانجام فشار بخار در آن به حد انفجار خواهد رسید.

بنابراین باید ابراز شود مگر نه موجب بیماری می گردد.

این روزها، پژوهشها نتیجه دیگری حکایت می کند.

افرادی که عصبانیت خود را ابراز می کنند گرایش بیشتری به عصبانیت دارند

چرا که ابراز عصبانیت به طور قابل ملاحظه ای احساسهای منفی را افزایش می دهند.

پیش از ادامه این موضوع بهتر است به دلایل عصبانیت و مکانیزم آن بپردازیم:

موقعی که عصبانی می شوید، صفات و ویژگیهای منفی فردی که از دست او عصبانی هستید را بیشتر به خاطر می آورید.

ناکامیها و کارهای اشتباه او را بیشتر یادآوری می کنید.

پس زمانی که عصبانیت خود را ابراز می کنید با صدای بلند همه ی این ادراکهای منفی خود را بیان می کنید، موارد منفی نیرومندتر می شوند و یادآوری آنها برای دفعه بعد آسانتر می شود.

به طور ساده، عصبانیت، ادراک منفی را شدیدتر می کند.

 

عصبانیت، عصبانیت را ایجاد می کند!

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *