به روانپزشک مراجعه کنم یا روانشناس؟
مقاله امروز را اختصاص دادم به همین موضوع به ظاهر ساده اما گاه دشوار! اینکه “به روانپزشک مراجعه کنم یا روانشناس؟”
بحث را طولانی نمی کنم. ببینید ما زمانی به روانپزشک می رویم که با دو دسته مشکل مواجه باشیم
- اختلالات شخصیت
- اختلالات خُلقی
و در هر دو طبقه بندی فوق، اگر نشانه های بالینی شدید باشد مراجعه می کنیم.
به طور کلی ما باید چند فاکتور را برای مراجعه به روانپزشک لحاظ کنیم.
اما قبل از پرداختن به این موضوع بد نیست بدانیم روانپزشک چه کار می کند؟
روانپزشک چه کار می کند؟
کار روانپزشک بررسی بالینی نشانه های بیماری است و بر اساس آن اقدام به تجویز دارو می کند.
تفاوت عمده کار روانپزشک و روانشناس این است که مشاوران و روانشناسها وقت بیشتری برای گفتگو می گذارند.
پس شما اگر یک سینه پر از حرف دارید به روانپزشک نروید و به روانشناس مراجعه کنید.
البته برخی از آنها زمان بیشتری برای گفتگو و سبک شدن مراجع صرف می کنند و این قابل تحسین است اما تصور اینکه 45 دقیقه وقت برای شما گذاشته شود، دور از ذهن است.
خب، حالا بپردازیم به موضوع برخی فاکتورهای تشخیصی
فراوانی نشانه های بالینی
شاید اول بپرسید نشانه های بالینی چیست؟
شما وقتی احساس افسردگی می کنید یکسری نشانه دارید مثل گریه، بی اشتهایی، خنده های زیاد، تفکر خودکشی.
اینها نشانه های بالینی هستند یعنی در رفتار و عملکرد شما خود را نشان می دهند.
حالا اگر تعداد نشانه های بالینی زیاد باشد یعنی فراوانی آن قابل توجه باشد و در طول دوره ای مثلا دو هفته یا یک ماه اخیر، بیشتر این نشانه ها را تجربه کردید، و اغلب -نه هر از گاهی- درگیرشان بودید، ضرورت دارد ما به روانپزشک مراجعه کنیم.
شدت
وقتی نشانه های بالینی شدید باشد و در کنار آن هم، فراوانی قابل توجهی داشته باشد، موجب می شود عملکرد روزمره مختل شود.
کیفیت کارتان افت می کند. انتقاد از شما زیاد می شود، به طور کلی بازدهی قبل از این دوران را ندارید.
پس شدت را اینگونه بسنجید.
شیوه ای دیگر برای اینکه بفهمیم در ابتدا کدام یک حالمان را بهتر می کنند و به روانپزشک مراجعه کنم یا روانشناس؟
گاهی یکی از نزدیکان یا اعضای خانواده مراجع کننده ای با مـن تماس می گیرند و می پرسند که نمی دانیم به روانپزشک برویم یا روانشناس؟
من به غیر از توضیجات بالا، این پاسخ را می دهم که ببینید مراجع کننده چه نیاز دارد؟
دوست دارد حرف بزند؟
می خواهد سبک شود با شنیده شدن، به نزد مشاور و روانشناس بروید.
اگر حال بد بیـتابش کرده و احساس می کند با حرف زدن آرامش نمی گیرد و هر لحظه ممکن است خطری را متوجه خود یا دیگری کند، به روانپزشک بروید.
اگر به روانپزشک در حال حاضر دسترسی ندارید(مثل ایام تعطیل) به اورژانس مراجعه کنید.
این در صورتی است که نشانه های بالینی بسیار شدید و زیاد است به خصوص برخی نشانه ها مثل افکار خودکشی یا آمادگی برای اقدام.
چطور بفهیم که بیمار ما ممکن است خودکشی کند؟
به صحبتهایش دقت کنید. چقدر ناامیدانه است؟
آیا سابقه قبلی داشته یا خیر؟
در روزهای اخیر چقدر به خودش رسیده؟(زیبایی، خرید، قدم زدن و نشانه هایی از این قبیل)
آیا سکوتهای طولانی و تنها ماندن یا اصرار به بسته بودن در اتاقش داشته؟
آیا در لوازم شخصی و اتاقش یا کمد، وسایل مرتبط با خودکشی پیدا کرده اید؟(طناب، سرنگ، چاقو، مقدار زیادی قرص)
فکر می کنم تا اینجا متوجه شده اید که ما برای مشکلاتی که نشانه های شدید با فراوانی بالا ندارند به روانپزشک مراجعه نمی کنیم.
اما اگر به روانشناس مراجعه نکنیم، یقینا سر و کارمان با دارو درمانی و روانپزشک خواهد بود.