همدیگر را قضاوت نکنید
این موضوع که همدیگر را قضاوت نکنید برای روابط همسران به عنوان یک مهارت از اهمیت بسیاری برخوردار است.
در هر موقعیتی اگر در مورد همسرتان قضاوت کنید، معمولا به احساس تنفر و خشم منجر می شود.
به بیان روشن اگر احساس عصبانیت کنید، افکاری که در ذهنتان تولید می شود اغلب همراه با قضاوت است.
در مورد یکی از کارهایی که دوستتان انجام داده و مساله بزرگی هم نبوده(به خصوص در این دوراه قرنطینه که حوصله مان سر می رود و ممکن است افکارمان در مورد روابط خیلی زیاد به حاشیه بپردازد.)
در مورد همان دوستتان می گفتم؛
گفتم که کاری انجام داده یا رفتاری ازش سر زده که شاید بعد از مدتی که به آن فکر می کنیم می بینیم رفتار خیلی مهمی نبوده.
اما الان شما مهم و پر اهمیت می بینید.
با خودتان فکر کنید.
حالا شروع کنید به قضاوت کردن در مورد رفتار او(او چه قدر احمق است، حسود است، باید بهتر عمل می کرد…)
به چه چیزی توجه کردید؟
اگر افکار شما توام با قضاوت کردن باشد، معمولا عصبانیت زیاد می شود؛ حتی “حق به جانب” می شوید.
اینجاست که اگر خودآگاهی هیجانی شما خوب باشد می توانید بفهمید الان درون شما چه می گذرد!
قضاوت را مدیریت کنیم!
تفکر در مورد احساستان، وقتی که طرف مقابل در حال قضاوت کردن در مورد شماست، موضوع مهمی است.
در این هنگام چه احساسی دارید؟ چطور واکنش نشان می دهید؟
قضاوت کردن در مورد شخصی که او را دوست دارید، خراب کننده رابطه است.
اما موضوع این است که ما می گوییم نمیشه هیچ وقت قضاوت نکرد. یا عصصبانی نـشد.
بلکه موضوع بر سر این است که افراط در قضاوت کردن، در روابط مهم، مشکل ایجاد می کند، صمیمیت رابطه را بر هم می زند و روی دوستی های تان تاثیر می گذرد.
خب الان که قرنطینه هستیم، روابط با دوستان اهمیت بیشتری دارد، نسبت به چند ماه پیش!
شاید قبلا راحت تر دوستی و رابطه ای را از دست می دادیم، اما الان…! وضعیت فرق می کند.
پادزهر چیست؟
پادزهر قضاوت نکردن در روابط، توصیف کردن است.
به هر حال گفتم در وهله اول مهارتهای خودآگاهی هیجانی خود را باید بالا ببریم.
توجه آگاهانه یکی از ویژگیهایی است که شما را به خودآگاهی هیجانی می رساند.
توجه آگاهانه، شاهراهی برای شنیدن و درک کردن و در نهایت همکاری، حمایت، حل تعارض و صمیمیت است.
حق دارید!
به نظر تئوری می رسد.
درست هم هست زیرا ما به اصطلاح خودم، عوامانه زندگی کردیم،یک زندگی بدون مهارت، برای همین برایمان سخت است و شنیدنش از سمت روانشناسان ناامید کننده است.
از رفی حق داریم چون در زمان عصبانیت، برانگیختگی به سرع افزایش می یابد و قضاوت کردن عمدتا واکنش خودکار ماست.
حال متوجه می شویم که خودشناسی و آگاهی هیجانی از خودمان چه قدر واجب است.
اینکه بفهمیم الان در ذهنمان چه می گذرد؟
چه احساسی در من شکل گرفت؟ دوست دارم چه کاری انجام دهم؟
کاری که الان می خواهم انجام دهد آیا واکنش مناسب این حادثه است؟
در پایان، گاهی لازم است چالش های ارتباطی خود را با اطرافیان با یک مشاور روانشناس و یا زوج درمانگر متخصص در میان بگذارید.
وقتی صحبت های شما شنیده و تحلیل شود، به نقاط ضعف خود بهتر پی می برید.
