مشکلات خانواده های کارکنان اقماری نفت

مشکلات خانواده های کارکنان اقماری نفت

مشکلات خانواده های کارکنان اقماری نفت

در این مطلب قصد داریم در قالب پرسش و پاسخ به یکی دیگر از مشکلات خانواده های کارکنان اقماری نفت بپردازیم.

سوالی که توسط یکی از کارکنان مطرح شده و پاسخی که ما در قبال این مشکل ارائه کردیم.

سوال

سلام  و عرض ادب

من و خانمم و پسر ۶ ساله مان  به خاطر شرایط کاری ام مجبوریم در مناطق نفتی زندگی کنیم.

پسرم احتمالا به خاطر تنها بودنش خیلی زودرنج و عاطفی هست.

متاسفانه دوماهی هست که رفتارهایی شبیه اضطراب جدایی داره.
طوری شده که اگه قرار باشه برای چند دقیقه هم ترکش کنیم حتما باید آگاهش کنیم و ازش اجازه بگیریم
وگر نه چنانچه متوجه بشود من یا مادرش در کنارش نیستیم به طرز وحشتناکی گریه می کنه.
علاوه بر این اگر هم متوجه بشود من یا مادرش یکی از وسایل شخصی مثل یک موبایل یا… را گم کرده ایم شروع به گریه کردن می کنه.
مرتبا از ما میپرسه مگر شما قراره جایی بروید؟
و سراغ وسائل شخصی خودشو میگیره و میپرسه وسائل هام سرجاشون هست؟ گم نشده اند؟
لطفا بفرمایید آیا چنین رفتاری گذری هست یا نیاز به درمان دارد.
ضمنا من و همسرم هر دو شاغلیم و پسرم رابطه خوبی با پرستارش دارد.
پسرم صبحها از ساعت ۸ تا ۱ وقت خود را در مهد سپری می کند.
قبلا پسرم سابقه مشاهده بحث های من و همسرم که بیشتر ناشی از خستگی های محیط کار بود و آستانه تحمل هر دومون بسیار پایین‌بود رو تجربه کرده است.
البته دو سه ماهی هست با اموزش مهارت های زندگی بحمدلله جو ارامی بر خانواده حاکم شده.
در زمان مشاجره من و همسرم، پسرم خیلی بیقراری و گریه می کرد و می‌گفت کاش من دنیا نیومده بودم!!!
بعد از مشاجره اجازه نمیداد من و مامانش ازش دور بشیم و فکر‌می کرد ما با رفتنمون به خودمون اسیب می زنیم(حتی رفتن به wc پسرمو نگران می کرد).
ایا رفتارهای فعلی پسرم  می تواند موثر از مشاجرات قبلی ما باشد؟

پاسخ

سلام به شما
من از سوال آخر شما پاسخ می دهم که حال فرزندتان شکی نیست می تواند از مشاچرات قبلی شما باشد.
و در حال حاضر فرزند شما  مبتلا به اضطراب است و نشانه های اضطراب جدایی هم دارد.
اگر نشانه ها شدید باشد(شدت و تکرار) می توانید از روانپزشک کودک هم برای دریافت دارو استفاده کنید.
در غیر این صورت مدتی زمان می برد تا شرایط رو به بهبودی قرار بگیرد.
وقتی فرزند شما در مورد گم شدن وسایل پرس و جو می کند او دارد با نگرانی به بررسی مسائل می پردازد.
شاخص نگرانی به گونه ای است که فرد مبتلا حتی با سوالهایی مثل نکنه فلان اتفاق بیفته… اگه بیفته چی میشه…. تلاش می کند خودش را با شرایط تطبیق دهد.
چون پاسخ اطمینان بخش دریافت می کند.
اما در دراز مدت وابسته به دریافت پاسخها و وابسته به شخص پاسخ دهنده می شود.
پس باید روش دیگری در پیش گرفت.
شغل شما هم در ایجاد مشکلات بی تاثیر نیست. اما همه مشکلات ایجاد شده صرفا به شغل شما بر نمی گردد.
اگر با کمک مهارتهای زندگی تنش های و مشاجره های شما و همسر تحت کنترل قرار گرفته، مدتی زمان می برد تا تاثیر خود را نشان دهد، پس صبور باشید.
اما اگر مشاجره ای پیش بیاید که فرزند شما نگران باشد در غیابتان ممکن است به خود آسیب بزنید، چند نکته را باید رعایت کنید:

نکات مهم:

مشاجره را به زمانی موکول کنید که مقابل چشم فرزند انجام نگیرد.

و یا برای بحث بیرون از منزل بروید.(اگر پرستار در کنار فرزند باشد)

کنترل هیجان را در زمان ناراحتی بیاموزید(مطالب قبلی سایت را مطالعه کنید) تا مشاجره تبدیل به بحث و گفتگو شود.

اگر احیانا در موقعیتی غیر منتظره قرار گرفتید و تنشی بین تان پیش آمد و می بایست پس از آن از فرزند دور می شدید چاره ندارید جز اینکه با او در تماس باشید. حتی تماس تصویری؛

البته چند نکته:

قرار نیست در این ارتباط مرتب در خصوص اینکه  حالتان خوب است، همه چیز امن و امن است … تو خیالت راحت باشه…صحبت کنید.

اما در اولین مکالمه برای یکبار این جملات را بگویید، فقط تکرار نکنید.

به جای تکرارهای ناسالم، از این جملات استفاده کنید:

مثلا عصر که برگردیم به اتفاق هم می رویم بیرون خرید؛

راستی، قراره فردا غذای مورد علاقتو درست کنم، فکر کن چی می خوای در کنارش بخوری، بهم بگو تا به بابا اطلاع بدم سر راهش بخره

این فرایند گفتگو کمک می کند تا فرزند شما احساس کنه روابط به شکل عادی برقراره و تغییر منفی خاصی پیش نیامده.

این مدل صحبت به خصوص وقتی می خواهید منزل را ترک کنید که فرزندتان گریه می کند کاربرد دارد.

در مثال گفتگوی فوق اگر دقت کنید موضوعی دیگر وجود دارد و آن اینکه باید به نحوی همسران بحث کنند که به خصوص به دلیل داشتن فرزند قهر نکنند و ارتباط بین شان قطع نشود.

این ارتباط متقابل، برای فرزند آرامش دهنده و اطمینان بخش است

و این نگرش را در فرزند جا می اندازد که بحث پیش می آید و لزوما فاجعه ای ایجاد نمی شود.

پس شما باید در بحث مهارتهای زندگی و ارتباطی همسران به دنبال خودکنترلی و آرامش باشید.

ضمنا توصیه می شود حتی المقدور برای فرزند خود همبازی پیدا کنید،

کودکانی در محدوده سنی خودش، اگر به فضای بازی دسترسی دارید که خانواده های مثل شما هستند که می توانید ارتباطی مشترک با آنها و فرزندانشان برقرار کنید، حتما از این فرصتهای محدود در آن منطقه بهره ببرید.

مهارتهای فردی

در پاراگراف قبلی در بسیاری از مطالب در خصوص مهارتهای بین فردی شما و همسر و فرزند بود.

اما شما به مهارتهای فردی هم نیاز دارید مثل تمرینات آرامبخشی، تغییر سبک زندگی ازجمله گنجاندن برنامه های ورزشی

تا سبب تجدید قوا و روحیه شود.

البته اگر موضوع مشاجره های شما حل نشود، همه اینها ممکن است آب در هاون کوبیدن باشد.

پس بهتر است روی حل مشکل خود و همسر تلاش کنید.
اینکه به خاطر فرزند کوتاه بیاییم، گاهی خوب و لازم است

اما گاهی خطرناک؛ چون صرفا باعث انباشته شدن چالشها روی هم می شود و شما در آینده متوقع می شوید.

در پایان توصیه می شود اگر به همکارانمان در منطقه دسترسی دارید مراجعه حضوری کنید.

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *